Urusan jual beli barang dan perkhidmatan memenuhi sebahagian besar jadual kehidupan manusia. Kegiatan pengeluaran, penggunaan dan pertukaran dalam sesebuah ekonomi membabitkan pergerakan fizikal dan kewangan. Interaksi antara pelbagai peringkat pasaran membentuk aliran pusingan pendapatan.
Sesebuah firma yang hendak memulakan proses pengeluaran memerlukan sumber tenaga pekerja (buruh), modal, tapak (tanah) dan pengusaha. Semua sumber berkenaan diperoleh daripada isi rumah. Sebagai balasan, firma membayar upah untuk buruh, dividen untuk modal, sewa untuk tanah, dan untung untuk pengusaha.
Bayaran yang diterima oleh isi rumah ialah pendapatan. Sebahagian besar pendapatan (biasanya 80 peratus) akan dibelanjakan unttuk membeli barang dan perkhidmatan yang dikeluarkan oleh firma. Aktiviti perbelanjaan ke atas barang dan perkhidmatan dinamai penggunaan.
Baki 20 peratus bahagian pendapatan yang tidak dibelanjakan biasanya disimpan sebagai tabungan. Dalam keadaan biasa pegangan wang tunai di tangan (kecairan) adalah kecil sahaja atas pertimbangan kecemasan, keselamatan dan kemerosotan nilai wang akibat inflasi. Sebaliknya, wang dimasukkan sebagai deposit bank dan institusi kewangan lain seperti Tabung Haji dan koperasi.
Deposit bank akan dibayar dividen sama ada harian, bulanan atau tahunan bergantung kepada jenis deposit yang dipilih. Jika perlu lebih kerap mengeluarkan wang, deposit simpanan (tabungan) menjadi pilihan. Deposit tetap (pelaburan) mempunyai tempoh matang tertentu, iaitu syarat pengeluaran wang yang lebih ketat.
Kepada pendeposit yang mahukan kebebasan dalam melaksanakan urusan pembayaran boleh memilih deposit semasa yang melayakkan mereka membuat arahan pembayaran menerusi cek. Urus niaga menerusi perantaraan cek menjadi "lubuk ciptaan wang" bank perdagangan. Malah jumlah wang terbitan yang digandakan kerap kali melebihi jumlah wang tunai dalam edaran.
Deposit simpanan dan deposit tetap pula digunakan oleh bank untuk aktiviti pinjaman dan pelaburan dengan andaian bahawa pendeposit akan membiarkan sebahagian besar deposit di dalam akaun bank. Pendeposit berharap untuk meraih dividen supaya kemerosotan nilai wang akibat inflasi dapat ditebus kembali.
Isi rumah dan bank juga boleh membeli saham, sijil sekuriti kerajaan, atau bon. Aktiviti ini masih dikategorikan sebagai tabungan kepada pembelinya, dan sebagai alat hutang kepada penjualnya. Hutang yang dibeli pada nilai muka akan dibayar dividen secara tahunan, manakala hutang yang dibeli pada nilai diskaun akan dibayar penuh apabila tempoh matang yang ditetapkan berakhir.
Begitulah pusingan aktiviti ekonomi dan perniagaan. Satu pihak menjual dan satu pihak membeli. Firma membeli sumber yang dijual oleh isi rumah. Isi rumah pula membeli barang dan perkhidmatan yang dijual oleh firma. Peniaga menjual hutang untuk dibeli oleh isi rumah dan bank. Perantara urus niaga moden, iaitu bank perdagangan mengutip (caj) sebahagian wang yang bergerak antara firma dengan isi rumah.
Aktiviti perniagaan berkembang daripada urus niaga kecil-kecilan di belakang rumah hinggalah ke gedung membeli-belah eksklusif, dan secara dalam talian. Tidak kira berciri setempat atau antarabangsa, matlamat utama perniagaan ialah pulangan dalam bentuk untung. Maka, peniaga menjana segala kreativiti untuk mencipta permintaan pasaran menerusi jenama, pembungkusan, penyelidikan, promosi dan khidmat lepas jualan.
Peniaga layak mendapat untung sebagi pampasan kepada kemahiran, masa dan teknologi yang tidak dimiliki oleh pembeli, selain sebagai elaun kepada risiko yang terpaksa ditanggung. Malangnya, terdapat sejumlah besar peniaga yang tidak beretika tergamak memperdayakan pembeli atas kejahilan mereka. Apatah lagi jika peniaga jenis ini yang telah menikmati kuasa monopoli, kawalan sumber dan ekonomi bidangan.
Berdasarkan perspektif ekonomi, pelaburan ialah proses pembentukan modal fizikal tetap (jentera, bangunan, hartanah) untuk meningkatkan daya pengeluaran dan pendapatan masa depan. Tetapi orang awam yang tidak pernah belajar ekonomi secara formal sering menganggap pelaburan sebagai aktiviti menjana pendapatan dengan cepat dan berjumlah besar. Sebab itulah orang ramai lebih tertarik dengan aktiviti ekonomi pasif seperti amanah saham, pembiayaan margin, skim cepat kaya, atau sekadar menjadi pak sanggup upline dan downline dalam kegiatan jualan langsung secara piramid.
Isi rumah dan bank juga boleh membeli saham, sijil sekuriti kerajaan, atau bon. Aktiviti ini masih dikategorikan sebagai tabungan kepada pembelinya, dan sebagai alat hutang kepada penjualnya. Hutang yang dibeli pada nilai muka akan dibayar dividen secara tahunan, manakala hutang yang dibeli pada nilai diskaun akan dibayar penuh apabila tempoh matang yang ditetapkan berakhir.
Begitulah pusingan aktiviti ekonomi dan perniagaan. Satu pihak menjual dan satu pihak membeli. Firma membeli sumber yang dijual oleh isi rumah. Isi rumah pula membeli barang dan perkhidmatan yang dijual oleh firma. Peniaga menjual hutang untuk dibeli oleh isi rumah dan bank. Perantara urus niaga moden, iaitu bank perdagangan mengutip (caj) sebahagian wang yang bergerak antara firma dengan isi rumah.
Aktiviti perniagaan berkembang daripada urus niaga kecil-kecilan di belakang rumah hinggalah ke gedung membeli-belah eksklusif, dan secara dalam talian. Tidak kira berciri setempat atau antarabangsa, matlamat utama perniagaan ialah pulangan dalam bentuk untung. Maka, peniaga menjana segala kreativiti untuk mencipta permintaan pasaran menerusi jenama, pembungkusan, penyelidikan, promosi dan khidmat lepas jualan.
Peniaga layak mendapat untung sebagi pampasan kepada kemahiran, masa dan teknologi yang tidak dimiliki oleh pembeli, selain sebagai elaun kepada risiko yang terpaksa ditanggung. Malangnya, terdapat sejumlah besar peniaga yang tidak beretika tergamak memperdayakan pembeli atas kejahilan mereka. Apatah lagi jika peniaga jenis ini yang telah menikmati kuasa monopoli, kawalan sumber dan ekonomi bidangan.
Berdasarkan perspektif ekonomi, pelaburan ialah proses pembentukan modal fizikal tetap (jentera, bangunan, hartanah) untuk meningkatkan daya pengeluaran dan pendapatan masa depan. Tetapi orang awam yang tidak pernah belajar ekonomi secara formal sering menganggap pelaburan sebagai aktiviti menjana pendapatan dengan cepat dan berjumlah besar. Sebab itulah orang ramai lebih tertarik dengan aktiviti ekonomi pasif seperti amanah saham, pembiayaan margin, skim cepat kaya, atau sekadar menjadi pak sanggup upline dan downline dalam kegiatan jualan langsung secara piramid.
Golongan yang menggelar diri mereka pelabur seperti itu hakikatnya ialah kaum pemodal (kapitalis) yang berpegang kepada doktrin "janganlah kita bekerja untuk wang, biarlah wang yang bekerja untuk kita" (money makes money). Membujur lalu, melintang patah. "Belasah" semua asalkan untung besar!
Mereka bukan sahaja telah menyelewengkan konsep pelaburan, malah cenderung untuk menyuburkan amalan riba. Ironinya, mereka turut mendakwa bahawa hanya dengan memiliki sejumlah wang yang banyak, mereka boleh meluangkan lebih banyak masa untuk keluarga, bersantai, melancong dan menyumbang dana untuk aktiviti kebajikan. Berselindung di sebalik alasan itu, mereka akan mengangkat kening apabila corak dan modus operandi "pelaburan" mereka dipersoalkan.
Pada asasnya, aktiviti ekonomi dan perniagaan ialah ibadah yang sangat dituntut. Kekeliruan dan penyelewengan yang berlaku banyak berpunca daripada ketiadaan komitmen terhadap ilmu dan amalan nilai murni. Perniagaan yang terbaik ialah perniagaan yang dapat menyelamatkan seseorang daripada azab yang tidak terperi sakitnya: beriman kepada Allah dan Rasul-Nya, dan berjuang di Jalan-Nya dengan harta dan jiwa raga (as-Saf, 61: 10 - 11)...
No comments:
Post a Comment