PENGALAMAN MENANGKAP IKAN SEBAGAI BUDAK KAMPUNG (THE MEMORY OF CHILDHOOD EXPERINCE)

Ketika akses terhadap media elektronik masih terhad, budak-budak kampung memiliki masa senggang yang lumayan banyak. Kawasan belukar, kebun, sawah padi dan sungai masih menjadi ciri pemandangan kampung yang biasa. Maka, tumpuan aktiviti budak kampung banyak berlegar di tempat sedemikian.

Sawah padi dan alur air dipenuhi ikan puyu, ikan sepat ronggeng dan belut. Sungai pula ialah tempat bermain bagi ikan haruan yang ketika itu tidak berharga. Nyawa ikan keli, puyu dan haruan memang liat untuk putus walaupun terbiar di luar kawasan berair untuk tempoh yang agak lama.

Peralatan menangkap ikan seperti belat, bubu, lukah dan kail dibuat sendiri. Stok tali tangsi, joran dan dawai memang sentiasa ada di kedai runcit kampung. Buluh untuk batang pancing dan binaan lukah hanya perlu diambil daripada rumpun keluarga rumput gergasi itu di sekitar kampung.

Budak kampung tidak pernah berasa geli untuk mengorek tanah dan menarik keluar cacing tanah untuk dijadikan umpan. Cacing yang masih hidup terus ditusuk memenuhi mata kail. Belat dan kail hanya perlu dipacak di tepi sungai tanpa perlu diawasi dengan rapi.

Paling lucu ialah "gelagat" ikan haruan yang boleh dikatakan "bodoh". Ikan haruan akan melompat ke permukaan air apabila mata kail yang diacah tanpa perlu dibenam ke alam sungai. Penulis blog (PB) biasanya melempar semula haruan yang tersangkut pada mata kail.

bersambung...