Penghantaran pelajar ijazah pertama (sarjana muda) Malaysia ke seberang laut secara besar-besaran berlaku hingga dekad tahun 1990-an. Sebahagian besar pelajar, khususnya pelajar Melayu ditaja oleh Jabatan Perkhidmatan Awam (JPA), Majlis Amanah Rakyat (Mara) dan beberapa buah agensi kerajaan yang lain. Negara yang menjadi tumpuan pelajar Malaysia ialah Amerika Syarikat, Australia, Britain, Kanada dan Mesir. Mereka dihantar seawal usia 17 tahun bagi mengikuti pengajian di peringkat A Level, foundation dan matrikulasi sebelum diterima masuk sebagai pelajar prasiswazah.
Puluhan ribu pelajar Malaysia berkelana di pelbagai ceruk rantau dunia bagi menimba ilmu di universiti terkemuka. Di Amerika Syarikat dan Britain, pelajar Malaysia ialah antara kumpulan warga asing terbanyak berdaftar sebagai calon prasiswazah. Pembinaan lebih banyak universiti awam tempatan kemudiannya telah mengurangkan keperluan menghantar pelajar ijazah pertama ke seberang laut, sebaliknya lebih tertumpu kepada calon ijazah tinggi sarjana dan doktor falsafah.
Seterusnya, bilangan profesor dan penyelia ijazah tinggi di universiti tempatan juga bertambah berlipat kali ganda. Maka, penajaan biasiswa ke luar negara untuk ijazah tinggi juga berkurangan, kecuali bagi kursus kritikal dan sarjana kepakaran perubatan dan kejuruteraan termaju. Kini, lima buah universiti premier tempatan (UM, UKM, UPM, USM, UTM) diangkat sebagai universiti penyelidikan, iaitu dengan nisbah 60:40 pengambilan bagi ijazah tinggi berbanding dengan ijazah pertama.
Mengapakah belajar di seberang laut dianggap sebagai tuah yang sangat istimewa? Apakah kurangnya universiti tempatan kita dari segi bidang pengajian, kepakaran para profesor dan kemudahan kampus? Adakah negara maju berjaya menginjak maruah universiti negara sedang membangun menerusi sistem penarafan yang berat sebelah dan tidak telus?
Kesempatan belajar di seberang laut sudah pasti suatu pengalaman yang tidak dapat dinilai dengan wang ringgit. Pendedahan tentang persekitaran pembelajaran yang berbeza, budaya yang berbeza dan ciri-ciri antarabangsa mungkin tidak terdapat di universiti tempatan. Kehidupan luar kampus dan berurusan di sebuah negara asing tidak mungkin diperoleh menerusi pembacaan semata-mata.
Namun, dari segi reka bentuk kampus, universiti luar negara tidak menghimpun semua fakulti dan sekolah pengajian di kawasan yang sama seperti di Malaysia. Universiti mereka terbentuk daripada gabungan sekolah dan fakulti yang berselerak dalam sesebuah bandar. Dalam kata lain, universiti bersekali dengan bandar dan masyarakat, bukan berasingan secara total seperti di negara kita.
salah sebuah kampus Harvard di bandar Cambridge, Massachusette
Harvard yang ditubuhkan pada tahun 1636 misalnya memiliki kampus induk dengan keluasan tidak sampai 200 ekar, tetapi memiliki sekolah dan fakulti yang berselerak di dalam bandar Cambridge, Massachusette. Begitu juga Oxford dan Cambridge yang merupakan gabungan banyak kolej hingga tiada satu kawasan pun yang boleh dikenal pasti oleh penduduk tempatan di sana sebagai kampus induk Cambridge atau Oxford. Keadaan yang sama juga menjadi ciri universiti di Russia, malahan jarak antara sesebuah fakulti bagi sesebuah universiti terletak dalam jarak satu jam perjalanan dengan kenderaan awam.
Di Malaysia, hampir semua universiti, sama ada awam atau swasta, menempatkan semua sekolah pengajian dan fakulti dalam satu kawasan kampus, termasuk kampus cawangan yang terletak dalam satu kawasan pagar yang dikawal dengan ketat. Konsep universiti bergabung dengan hiruk-pikuk bandar dan masyarakat masih asing di negara kita, kecuali mungkin kampus universiti terbuka OUM dan kampus pengajian jarak jauh. Maka, pengalaman belajar di universiti tempatan juga memberi pengalaman yang istimewa dan unik, berbanding dengan kampus universiti luar negara dalam kompleks bangunan bandar, tepi sungai atau menyewa rumah kedai yang bersesuaian...
No comments:
Post a Comment