TEORI PERANGKAP KECAIRAN (KEYNESIAN VS CLASSICAL ECONOMICS)

Secara umum, perangkap kecairan ialah keadaan apabila kadar bunga sudah mencapai paras paling rendah (minimum) dan tidak akan jatuh lagi, lalu menyebabkan harga bon mencapai tingkat tertinggi (maksimum). Orang ramai akan membuat keputusan untuk menjual semua bon dan memegang kecairan (tunai). Secara gambar rajah, perangkap kecairan boleh ditunjukkan seperti keluk di bawah: 

sumber: http://econfix.wordpress.com/tag/liquidity-trap/

Perangkap kecairan merujuk kepada permintaan wang untuk spekulasi (Ls). Dalam gambar rajah di atas, perangkap kecairan diwakili oleh bahagian keluk Ls yang anjal sempurna (selari dengan paksi Ls) apabila tingkat  kadar bunga mencecah X. Orang ramai menjual bon untuk memegang kecairan.

Beza teori kuantiti wang klasik (TKW) dengan teori keutamaan kecairan Keynes

1)  TKW mengehadkan Ld untuk tujuan urus niaga sahaja (Lt), sedangkan Keynes memasukkan Ld untuk tujuan awasan (masih lagi Lt) dan untuk tujuan spekulasi (Ls). 

2)   Klasik mengandaikan guna tenaga penuh (gtp) selalu tercapai, Keynesian mengandaikan gtp jarang-jarang tercapai

Beza Lt dengan Ls

1)  Lt = f(Y), iaitu permintaan wang untuk tujuan urus niaga dan awasan dipengaruhi oleh pendapatan, hubungan positif --> keluk Lt bercerun +ve

2)  Ls = f(r), iaitu permintaan wang untuk spekulasi dipengaruhi oleh kadar bunga, keluk Ls pada mulanya bercerun -ve, kemudian anjal sempurna

Pembentukan keluk Ld

Campuran geometrik mendatar keluk-keluk Lt + Ls

Paksi diseragamkan kepada kadar bunga (r) lawan kuantiti wang (W)

Maka, keluk Lt akan menjadi tidak anjal sempurna kerana Lt ≠ f (r )

...

...

...

...

...