Pada suatu hari diceritakan bahawa Ibnu Hazm sedang berjalan, lalu bertembung dengan seekor anjing. Ibn Hazm tidak bertindak menghalau anjing itu, sebaliknya dia sendiri yang ke tepi memberi laluan kepada anjing berkenaan. Murid yang mengiringinya berasa hairan terhadap sikap Ibn Hazm terhadap haiwan yang berstatus mughallazah (najis berat yang perlu disamak) itu.
Ibn Hazm mengatakan kepada muridnya bahawa dia tidak pasti adakah di sisi Allah, kedudukan beliau lebih mulia daripada haiwan tadi yang bebas daripada sebarang dosa, sebaliknya sentiasa berzikir tanpa disedari oleh manusia? Bahkan, terdapat laporan hadith tentang perihal ada keadaan bahawa haiwan tunggangan itu lebih mulia daripada penunggangnya. Dalam satu hadith lain yang masyhur, diriwayatkan tentang seorang lelaki mulia yang sanggup turun ke telaga untuk mencedok air minuman kepada seekor anjing yang sedang dahaga.
sumber imej Ibn Hazm: http://eakhbar.blog.com/?p=3010
Ibn Hazm ialah seorang ulama terkemuka Kordova (November 994 - Ogos 1064) pada era penghujung empayar Uthmaniah di Sepanyol. Beliau menghasilkan 400 buah naskhah ilmiah yang masih menjadi rujukan hingga kini. Kepekaan Ibn Hazm tentang akhlak walaupun dengan haiwan ialah gambaran jati diri seorang ulama yang memiliki sikap merendah diri (tawadu') yang unggul.
Sifat tawadu' atau merendah diri ialah ketua, pemimpin, penghulu, teras atau tunjang kepada akhlak insan. Lawan kepada sifat merendah diri ialah takbur, iaitu darjah kesombongan tertinggi. Hanya orang yang tawadu' mampu memahami al-Qur'an, manakala orang yang takbur tidak mungkin memahami al-Qur'an justeru tingkah laku takbur itu sendiri sudah bercanggah dengan anjuran al-Qur'an.
Sesiapa yang menyangka dirinya lebih mulia daripada orang lain sebenarnya terperangkap dalam kategori sombong, kerana cukuplah kejahilan seseorang itu apabila dia kagum akan dirinya sendiri (wa kafa bi'l mar 'i jahlan idha a'jib bi'r-ra'yih). Seorang sarjana akan selalu percaya bahawa ilmu yang beliau miliki masih terlalu cetek kerana ilmu Allah itu tiada batasan sehingga jika habis air tujuh lautan dijadikan tinta, nescaya belum habis ilmu dapat ditulis. Seorang pemerintah juga selalu menganggap dirinya sebagai khadam kepada rakyat, bukan tuan yang mengambil kesempatan.
Imam Malik pernah menegur Khalifah Harun al-Rashid yang mahu beliau datang mengajarkan ilmu kepada baginda. Sebaliknya, Imam Malik meminta Harun al-Rasyid datang ke masjid Nabawi, Madinah untuk mendengar kuliah beliau bersama rakyat kebanyakan. Beliau tidak gentar untuk menyampaikan pesanan kepada khalifah bahawa ilmu tidak mendatangi pelajar, sebaliknya pelajarlah yang mesti datang kepada ilmu.
Selain itu, Imam Malik berpesan kepada Harun al-Rashid supaya datang awal jika ingin berada pada baris atau saf hadapan. Jika lambat, baginda harus duduk di belakang tanpa sebarang keistimewaan untuk melangkah tengkuk orang lain. Hendak dijadikan cerita, khalifah benar-benar terlewat!
Harun al-Rashid akur dengan peraturan Imam Malik, tetapi meminta duduk di atas kerusi, sambil di sisi baginda ialah pengawal peribadi baginda. Apabila Imam Malik melihat peristiwa itu, beliau terus membaca sebuah hadith tentang sikap rendah diri, walaupun ketika itu sedang bersyarah tentang solat. Khalifah Harun al-Rashid terus akur, lalu mengalih kerusi itu ke luar masjid, lalu duduk bersama jemaah yang lain...
(berdasarkan sedutan ceramah Perak.fm, 1.30 tengah hari tadi)
No comments:
Post a Comment